Wettelijke grondslagen van frauderegisters in letselschaderecht voor Amsterdam

In Amsterdam, waar letselschadeclaims vaak samenhangen met drukke verkeerssituaties en stedelijke ongevallen, berusten frauderegisters op diverse wetsartikelen, waaronder de Wet op de bijzondere medische verrichtingen, de AVG (art. 6 en 9) en de Wet fraudebestrijding. De AVG vereist een rechtsgrond voor gegevensverwerking, zoals het gerechtvaardigde belang van verzekeraars in de regio Noord-Holland. CIEL opereert onder convenanten tussen NVVK en Amsterdamse verzekeraars, met strikte privacyregels afgestemd op lokale letselpraktijken. Opname in het register vereist minstens een redelijk vermoeden van fraude, bijvoorbeeld inconsistenties in medische rapporten na fietsongevallen op de grachten of herhaalde claims uit Amsterdamse postcodes binnen korte tijd. Bewijsvoering moet proportioneel zijn; louter vermoeden volstaat niet, zoals bevestigd in zaken bij de Rechtbank Amsterdam. Deze rechtbank heeft in recente uitspraken benadrukt dat registers geen automatische claimweigering mogen rechtvaardigen zonder hoor en wederhoor, met name in procedures bij de Amsterdamse kantonrechter. De Wet Bibob biedt aanvullende instrumenten voor risicosignalering bij verdachte claims uit de stad. Voor Amsterdammers geldt het recht op vergetelheid na 5 jaar, tenzij anders bepaald in convenanten. Niet-naleving kan leiden tot boetes tot 20 miljoen euro of claims bij de Autoriteit Persoonsgegevens. Lokale advocatenkantoren in Amsterdam, zoals die rond de Rechtbank, adviseren cliënten over verweer tegen onrechtmatige opname. Begrip van deze grondslagen helpt Amsterdammers bij het navigeren door claims en het voorkomen van juridische valkuilen in stedelijke letselschadeprocedures. (248 woorden)